Verbergen
waar kan ik me verbergen waar, kan ik heen, ik ben bang voor mijn schaduw,
bang voor contact bang voor de ander. Ik kruip weg zodra ik in het licht ben. Bang om gezien of doorzien te worden. Niemand mag werkelijk dichtbij komen. Alleen onder gecontroleerde omstandigheden.
Angst , angst voor afwijzing, angst voor afkeuring. Ik kruip weg, verberg me achter façade. Een façade van sterk, stoer , weten. Met angst voor onzekerheid, gevoel, zachtheid, liefdevolle aandacht.
Ik ben bang om gekwetst te worden en in die angst kwets ik de mensen die me zien, die van me houden, die mijn waarde erkennen. Ik kan niet omgaan met complimenten, of blijken van waardering op andere wijzen.
Ik verlang ontzettend naar het licht, ik verlang ontzettend naar verbondenheid, naar het gevoel van in verbinding staan met andere mensen. Ik verlang naar de hereniging, naar het één zijn,
en toch….en toch kruip ik weg, zodra het licht mij raakt.
Als de lichtheid van genegenheid en liefde om de hoek komt kijken, kruip ik weg. Ik laat het niet toe en kwets daarmee wellicht degene die het licht van zijn of haar liefde laat schijnen. Ik heb angst voor menselijke liefde, angst omdat ik geleerd heb dat er altijd iets tegenover moet staan. Ik moet me gedragen naar wat men van mij verwacht anders loop ik het risico, de verlangde liefde zo weer kwijt te raken. Ik ben bang voor de afwijzing, de afkeuring het oordeel of de veroordeling.
Maar deze angst ontneemt mij de moed om het leven echt aan te gaan. Om me echt bloot te geven.
Waar ben ik bang voor. Het enige dat ik kan verliezen is het beeld dat ik van mezelf heb, of het beeld dat anderen van mij hebben. Dit beeld is beperkt, het laat niet de hele waarheid zien, het is slechts een karikatuur van wat ik echt ten diepste ben. Het is het spiegelbeeld van het ego, van de lichaam,denk en gevoelsconstructie. Het is slecht de herinnering aan wat was en zeker niet aan wat is.
Ik heb veel geleerd, veel ontdekt en mezelf bevrijdt van allerlei waanbeelden over mezelf en over hoe mijn omgeving, mijn wereld mij ziet. Toch zit dit virusprogramma zo diep in mij, dat ik het niet verdreven krijg uit mijn systeem. Het steekt steeds weer de kop op.
Welke diepten blijven er onaangeroerd in mij, ik verlang naar het licht, ik verlang naar onvoorwaardelijke liefde. Ik verlang naar huis. Daar waar ik mag zijn, daar waar ik kan dromen daar waar ik kan beminnen en bemind kan worden. Gewoon, zonder verplichting, gewoon zonder voorwaarden, gewoon omdat ik, ik ben en het waard ben om bemind te worden.
Laat je niet klein maken, laat je niet klein krijgen. Jij bent het waard om liefde, onvoorwaardelijke liefde te ontvangen. Gewoon omdat jij, jij bent. Gewoon omdat jij een prachtige ziel bent in een menselijke ervaring.
Treedt uit de schaduw, stap in het licht, en zie je zelf als die ziel die het menszijn wilde ervaren.
Zie je grootsheid en laat de illusie van je eigen kleinheid achter je. Als iemand het waard is ben jij het, als iemand het waard is ben ik het. Straal je licht uit naar de wereld. Laat je zien en geniet.
Geniet met volle teugen van dit leven, dans in het licht.
Eef Lamers 3.11.2012