Niemand weet
niemand ziet mij, niemand heeft enig idee wie ik ben. Ik in het allerminst.
Ik identificeer mij met geslacht, familie,streek,land, school, sportclub, ideeën, meningen, verhalen, gedragingen, normen en waarden, moeten en mogen,denken voelen en lichaam.
Deze opsomming is nog lang niet compleet. Maar één ding is zeker, al deze identificaties ontnemen mij het zicht op wie ik nu werkelijk ten diepste ben. Wie ben ik eigenlijk en is er eigenlijk wel iemand in deze of een andere demensie die dat wat ik ben kan waarnemen. Ziet niet iedereen dat wat hij of zij wilt zien of verwacht te zien. Wie ziet een ander zoals die werkelijk is, nu op dit moment Of wie ziet zichzelf nu op dit moment zoals hij is.
Hoe kan ik verwachten gezien te worden, als ik mezelf niet eens zie. Ergens onder al die identificaties en aannames moet de ware ik verborgen zijn, maar hoe kom je daar bij.
Soms, heel af en toe is er een lichtpuntje, dan voel ik me vrij, bevrijdt, gelukkig totaal geaccepteerd, volledig bemint. Maar die momenten zijn spaarzaam. En ze zijn voorbij voordat ik er goed en wel contact mee hebt kunnen maken. Die momenten hebben altijd iets gemeen, ze hebben namelijk iets te maken met stilte. Bewustzijn van stilte in je buitenwereld waardoor je even in contact komt met de stilte in je binnenwereld.
Een stilte die ruim en weids aanvoelt. Een totaal vullende leegte vol van mogelijkheden.
Deze stilte, deze oneindige ruimt, deze onmetelijke leegte, is vervuld van mogelijkheden. Alles is mogelijk in deze ruimte. Ieder moment kan er iets uit deze stilte deze leegte naar voren komen.
Geluid ontstaat in de stilte, je hoort het geluid maar alleen de stilte maakt deze mogelijk. Een gedachte ontstaat in de stilte, de leegte van de gedachteloosheid. Een emotie ontstaat tegen de achtergrond van emotieloosheid. De stilte en de leegte maken deze manifestatie mogelijk.
Het geluid verstilt en wat er over blijft is stilte. De gedachte verdwijnt en wat er achterblijft is stille ruimte.
Als er na de manifestatie van een vorm(gedachten,gevoelens,lichaam) steeds weer ruimte en stilte achterblijft, is het dan eigenlijk niet zo dat ik het ben die achterblijft. Een ongedefinieerde en ongemanifesteerde stille ruimte, waarin op ieder moment weer een nieuwe vorm zich kan manifesteren.
Vanuit ons mens-zijn richten we ons alleen maar op de zich manifesterende vormen. We horen geluiden, zien beelden, hebben gedachtes en gevoelens ervaren vorm en materie, maar we zijn volkomen onbewust als het gaat om de ruimte waar al deze vormen in ontstaan. Als ik je vraag om een kamer te beschrijven noem je waarschijnlijk alle voorwerpen in deze ruimte op maar je vergeet de ruimte zelf te beschrijven. De ruimte waarin al deze vormen, zij het tijdelijk kunnen verschijnen.
Als ik je vraag het heelal te beschrijven zul je waarschijnlijk alleen de herkenbare vormen als sterren melkwegstelsels planeten en manen noemen. De ruimte waarin dit alles zich bevindt zul je waarschijnlijk niet noemen, terwijl dit het is, wat het allemaal mogelijk maakt.
Ik ben de stille ruimte waarin vormen zich laten zien, ervaren kunnen worden en weer verdwijnen.
Beelden geluiden en gedachtes verdwijnen razendsnel. Ze lossen razendsnel weer op in de ruimte waarin ze ontstaan zijn. Materiële vormen blijven wat langer bestaan maar ook zij lossen uiteindelijk weer op. Stel je maar voor wat er met de ruimte waarin je je nu bevindt gebeuren zou als je even de tijd zou kunnen versnellen. De stoel waarop je zit verteert, je kleren vallen van je af, en zelf de muren brokkelen af. Alles vervalt weer in zijn primaire staat.
Laat je niet hypnotiseren en begoochelen door de tijdelijke vormen, maar ga op zoek naar dat wat blijvend onveranderlijk en eeuwig is. Ga op zoek naar je diepste kern. De bron van alles.
Zoek de stilte en de ruimte in jezelf. Zoek je hogere ZELF je ware IK.
Eef Lamers 12 November 2011