Illusie
Onaangedaan beziet het hogere zelf de schermutselingen op het aardse vlak.
Geloof in een onafhankelijk bestaan, los van alles en iedereen maakt de illusie van het leven tot een uiterst moeizaam en ingewikkeld spel. Ik ben alleen in mijn eigen binnenwereld, niemand heeft toegang, niemand begrijpt mij, niemand houdt van mij, het leven is onvolledig, liefdeloos en onbestuurbaar. Opgesloten in mijn eigen denkwereld.
In mijn drang om enige zekerheden in te bouwen in het bestaan, ga ik vanuit mijn egostructuur proberen alles te controleren. Ik probeer controle te krijgen over mijn buitenwereld. Ik maak me zorgen, bedenk, manipuleer en dat allemaal om in de illusie enige grip te krijgen over de fenomenen, over wat zich in mijn wereld laat zien.
Het spel is vermoeiend boeiend maar ook niet te winnen. Uiteindelijk zal ik elke vorm van controle los moeten laten om mezelf weer te herstellen in de glorie en de verbondenheid met de eenheid, zoals ik die me herinner vanaf mijn vroegste kindertijd.
Ik herinner me de eerste haarscheurtjes in de verbondenheid en de eenheid. Ik moet een jaar of 3 geweest zijn en ontdekte mezelf in een onveilige en eenzame wereld. Ik was opgenomen in het ziekenhuis en losgescheurd van de eenheid die ik voordien wel ervoer met het AL maar ook met de ouders die mij liefdevol in hun leven hadden verwelkomd.
Ik voelde de leegheid in mijn omgeving, de onveiligheid van het moment, ik voelde me eenzaam en overgelaten aan mijn lot, overgelaten aan de willekeur en de boosheid van anderen.
Sindsdien hunker ik naar echte verbinding, naar een verbinding die mij heel maakt, die me weer in warme beschermende en onvoorwaardelijke liefde opneemt.
Tevergeefs zoek ik in de wereld naar deze geborgenheid. Hoe lief en goed de mensen om mij heen ook voor me zijn, het verlangen en de hunkering wordt nooit werkelijk ingevuld.
Het beeld van mijzelf, van mijn ervaringen en herinneringen belemmeren mij om me echt over te geven aan de diepte van de ervaringen en van het moment.
Ik heb het idee dat ik steeds iets moet doen, steeds mezelf moet bewijzen steeds de verlangde liefde en erkenning moet verdienen. Perfectionisme is hiervan het gevolg, ik voldoe alleen als ik perfect ben als dat wat ik doe de zwaarste kritiek kan doorstaan. Ik voldoe alleen als 100% van de mensen om mij heen tevreden met mij zijn. Helaas zal ik dit onmogelijke doel nooit bereiken en blijft oneindige en onvoorwaardelijke liefde buiten mijn bereik. In ieder geval buiten mijn blikveld, buiten mijn ervaringswereld . Het is er en soms kan ik er een glimp van opvangen, maar mijn eigen overtuigingen en ideeën weerhouden mij ervan, ze werkelijk te zien en te ervaren.
Het pantser mag worden afgebroken, ik hoef niets te controleren, ik hoef niet perfect te zijn. ik mag fouten maken. Je wordt wijs door te ervaren, je wordt wijs door keuzes te maken en deze te herzien als ze niet brengen wat je verlangt. Ik mag ziel zijn in een menselijke ervaring.
Mijn waarde, mijn intrinsieke waarde staat op voorhand vast. Ik ben en ontdek. Meer is het leven niet, geen regels, geen doelen, geen eikpunten alleen maar zijn.
Geen herinnering, geen verwachting, geen identiteit alleen maar voor altijd en eeuwig zijn.
14.5.2013