bevrijd uit lijden
Opeens was daar dat heldere inzicht dat alles in dit universum zijn uiterste best doet om je te geven in het leven wat je nodig hebt. Dat is niet noodzakelijker wijs ook datgene dat je vanuit je kleine ik verlangt. Je wordt volkomen gedragen door het leven. Alles en iedereen werkt samen. Je doet en kunt niets alleen. Het is onmogelijk om iets te bewerkstelligen helemaal alleen door eigen toedoen. Steeds zal er iets of iemand zijn die je “helpt”. Al was het maar met ruzie maken.
Dat elke aanvaring hoe klein dan ook een aanvaring is, dat er dus minimaal 2 mensen betrokken zijn is al een mooi inzicht, maar dat het alleen maar mogelijk is om je ergens over op te winden als er al iets in je binnenste, in je systeem verscholen lag, dat er op zo`n moment uitkomt. Al je verweer, al je frustratie komen op dat moment aan het daglicht en kunnen en mogen gezien worden.
Die frustratie is er niet op dat moment ingestopt, maar zat er al. Je had al eens een vergelijkbare situatie meegemaakt. Deze situatie triggert alleen maar het oude verdriet, de oude pijn.
Lijden heeft altijd met herinnering te doen en met het denken daarover. Pijn in je been bijvoorbeeld is alleen maar dat, pijn in je been. Je verzet ertegen en alle bijkomende gedachtes, “dit wil ik niet! Waarom altijd ik?” maken dat je gaat lijden.
Denk eens terug aan de laatste keer dat je heftig op iemand anders reageerde , welk gevoel komt er bij je op, als je terugdenkt aan het moment van strijd, het moment van de ruzie.
Kun je je wellicht herinneren wanneer je dit gevoel, deze gedachte al eens eerder gehad hebt? Of kun je je herinneren wanneer je voor het eerst deze gedachte had.
Is de huidige opwinding eigenlijk niet alleen maar een schaduw, een herinnering aan die aller eerste keer dat je dit onprettige gevoel hebt ervaren?
Het universum stelt alles in het werk om je deze wond te laten helen. Daarvoor zal het je steeds weer in vergelijkbare situaties brengen net zo lang tot je jezelf geheeld hebt. Net zolang tot je vrede hebt met die eerste situatie. Alle momenten die na die eerste gebeurtenis zijn ontstaan lijken achteraf onbeduidend en nietszeggend geweest. Het was steeds weer de eerste situatie die herbeleefd werd.
De pijn, angst of frustratie van dat eerste moment wilde gezien worden. Het kind dat dit beleefd had, wilde gezien worden en zich geborgen en bemind voelen.
Ontdek dat je heftige reacties op mensen en situatie alleen maar een aanwijzing zijn voor eerder verdriet, pijn of angst.
Word stil en probeer je te herinneren wanneer die eerste keer was, dat je dit gevoel hebt ervaren.
Bekijk het met de ogen van toen en bekijk dezelfde situatie met de ogen van nu.
Troost het kind in jezelf en laat het weten dat het zich vergist heeft. Het is steeds waardevol , beschermd en bemind. Adem een paar maal diep in en uit en voel je verbinding met dat kind.
Voor anderen geldt dit ook. Mensen die een heftige reactie laten zien hebben dus nog iets te verwerken. Het kan je helpen, als je dit zo ziet, om mededogen te hebben met het kind in deze mens, dat roept en smeekt om erkenning, erkenning van de ziel die ze zijn en erkenning van het geleden verdriet.
Vrijwel niemand is vrij van pijn en verdriet, misschien mag jij wel helpen bij het verwerken van het verdriet van anderen door een rol te spelen in het universele spel dat wij spelen.
Het universum gebruikt jouw kwaliteiten, gebruikt jou als instrument om anderen te helpen.
Wees dankbaar voor alle hulp die je krijgt en wees dankbaar voor alle hulp die je mag verlenen aan anderen. Jouw aangeboren waarde is alleen al te vinden in het feit dat het universum of God zo je wilt, door jou en met jou werkt. Niets gaat verloren en alles heeft een bedoeling.
Eef Lamers 1.5.2012