Eef Lamers Onze kinderen Kon ik nog maar één ding ongedaan maken in mijn leven, kon ik nog maar één keer terug in de tijd om je te omarmen, je op mijn schouders te zetten en nog eenmaal laten merken hoe ontzettend veel ik van je hou. Helaas is onze tijd lineair en is teruggaan alleen in … Lees verder
Redding Engelen zingen, als ik jou zie staan hoe is het mogelijk dat ik je ooit liet gaan. Het hart roert zich, in jouw gouden licht mijn hart bloeit op in jouw aangezicht. Ik was verblind, ik kon je glans werkelijk niet zien misschien omdat ik steeds maar dacht, dat ik dit niet verdien. Hoe … Lees verder
Groei Het bos is verstild, in nevels gehuld Ze wacht op de lente met englen geduld. Bomen gelaten, oneindig verstild, geurige bodem, geen blad dat nog trilt. geen verleden, geen toekomst geen idee van een tijd, slechts verstilling en overgave, nergens is strijd. De natuur laat gebeuren, wacht haar kans af en weet dat de … Lees verder
Weemoed De nevel druk zwaar op het doorweekte land, wilgen wenen zwaar aan de modderige waterkant. hun takken lusteloos, bewogen door ‘t water geen morgen ,geen gisteren, geen later. de rimpels, de stroom, gelaten, verveeld terwijl aan de slootkant een kind rustig speelt. Het ziet niet de treurnis van het winterse land, de boer vol … Lees verder
Overgave Ver van de verzonken stad, van al het bruisend leven sta ik aan de waterkant, door kou wat licht te beven. Rillingen trekken over mijn huid, mijn verlangend hart verzucht Mijn ziel strekt weid haar vleugels uit, en lost op in de heldre lucht. Ik zweef tussen sterren tussen zon en de maan, laat … Lees verder
Hunkering Je koele blik straalt op mij neer, kan er nauwelijks aan ontkomen ik kijk naar boven, telkens weer, terwijl mijn gedachtes van je dromen. Je straalt je koele licht over ’t verstilde land je aanblik weerspiegelt, aan waterkant. Toch ben je slechts de weerschijn van, iets groters in het leven Je kunt alleen ’t … Lees verder
Fluister in de nacht Uil roept eenzaam in de stilte van de nacht Wind en blaren kreunen zacht. Mijn verlangend hart, troostende armen liefdevol omhelzen, heerlijk verwarmen. De maan werpt haar stralen in eindeloze nacht wolken als elfenlicht helder wit en zacht. De wereld , stil, vindt vredige overgave, geheel voldaan, Geef me helemaal over … Lees verder
Jij bent altijd perfect Wat is dat toch, dat we voortdurend een strijd in ons zelf ervaren. een strijd tussen dat wat is en dat wat volgens onszelf en onze maatschappij zou moeten zijn. Nooit tevreden, steeds op zoek, steeds het verlangen erkent te worden door de mensen om ons heen en onze minder directe … Lees verder
de waarnemer Ergens in de diepste krochten, de diepste krochten van mijn geest kijken ogen heel ontspannen, ogen die er altijd zijn geweest. Hij/zij ziet zonder waarderen, ziet zonder dat een oordeel wordt geveld, Ziet elke gebeurtenis, zonder dat winst of verlies worden geteld. Wat zijn toch die ogen, wie ziet elke gebeurtenis, hoort elk … Lees verder
Hemel Een diep verlangen naar verbinding met de mensen om mij heen niet meer geloven in de illusie “ik ben helemaal alleen” Een koele wind beroert mij teder, de adem van genegenheid, ik kan me in het leven storten raak dan mezelf volledig kwijt, kan op golven blijven drijven, me overgeven aan de stroom, Kan … Lees verder