Alleen?!
De vraag rijst op dit moment in de wetenschappelijke wereld of er slecht één universum is of dat er meerdere zijn. Meerdere parallelle universa.
Universa zijn geheel of gedeeltelijk afgesloten gehelen. Zij kunnen elkaars bestaan vermoeden maar zeker op dit moment nog niet aantonen.
Wonderlijk eigenlijk zoals de macrokosmos en de microkosmos op elkaar lijken. Zonnen planeten en manen hebben zeker op het eerste gezicht wat weg van atomen en moleculen.
Maar als we onze blik nu eens verengen tot de mens, tot de ziel in de menselijke ervaring.
Hoe ziet de wereld er dan uit.
Ieder mens bevind zich in het spinsel van zijn eigen wereld. We hebben allemaal een idee over wie we zijn en wat we voorstellen.. Aannames die gebaseerd zijn op onze aannames over onszelf.
We hebben bepaalde ervaringen opgedaan in ons leven. We hebben bepaalde dingen meegemaakt en op basis daarvan denken we te weten wie we zijn, wie de ander is en hoe de wereld in elkaar zit.
Bijzonder toch dat zoveel verschillende mensen een zo totaal verschillend beeld hebben van de wereld. Zelfs geheel objectieve fenomenen worden onder bepaalde omstandigheden heel anders ervaren.
Neem als voorbeeld een regenbui. Stel , je hebt een belangrijke afspraak en terwijl je van je auto naar je afspraak loopt begint het keihard te regenen. Je ervaart de regen dan als bijzonder vervelend, op z`n zachts gezegd. Maar stel je loop in het bos, je hebt een paraplu bij je, en je wandelt met je nieuwe liefde. Het begint wederom keihard te regenen. Je kruipt dicht tegen elkaar onder de paraplu en ervaart de regen waarschijnlijk als heel romantisch en knus.
De regen is niet anders, slechts jouw eigen blik, jouw eigen gemoedstoestand is anders
Wij bevinden ons dus werkelijk in ons eigen universum. Ieder mens voor zich bevind zich in een eigen ruimte. De ruimte van ons eigen denken en voelen.
We verwachten van anderen dat zij ons begrijpen, ons aanvoelen, ons ondersteunen en helpen maar is dat eigenlijk wel mogelijk.
Kunnen wij over de grenzen van ons eigen universum heenkijken of denken wij slechts te weten wat er zich in iemand anders afspeelt. Volgen we daarbij niet slechts ons eigen idee, onze eigen overtuiging. Is onze kijk op de ander niet voor het grootste deel bepaal;d door onze eigen kijk op zaken.
Ik heb jou nodig! Jij maakt me gelukkig! Je ziet mij niet! Je hebt geen oog voor mijn behoeften of mijn verlangens! Kan dat eigenlijk wel.
Dwingen we anderen niet vaak om aan onze verlangens en onze behoeften te voldoen. En komen we niet allemaal in de problemen als hieraan geen gehoor wordt gegeven. In het universum, de leefwereld van de een is er slechts ten dele begrip van het universum en de leefwereld van de ander.
Pas als we uit de cocon van ons eigen denken en voelen kunnen treden, als we uit ons eigen verhaal kunnen stappen, dan kunnen we de ander werkelijk benaderen en bevatten. Dan pas kunnen we begrip hebben voor de wereld van de ander.
Zie je eigen wereld, zie de luchtbel waarin jezelf leeft. Zie dat jou behoeftes en verlangens gebaseerd zijn op de aanname dat het je aan iets ontbreekt maar besef, dat je op ieder moment aan deze zelfgeschapen gevangenis kunt ontsnappen. De sleutel van de celdeur hangt om je eigen nek.
Je bent door je eigen verhaal verblind. Je ziet je eigen grootsheid en de grootsheid van de ander niet meer. Je bent een deel van het AL. Het ontbreekt je aan niets. Je leeft slechts in de illusie dat dat zo is. In jezelf vind je de vervulling van al je wensen en verlangens. Dat kan ook niet anders want jij bent God. Jij bent een deel van het geheel. Hoe kan er dan iets zijn dat je mist.
Zie weer je eigen grootsheid, zie de grootsheid van de ander en besef dat je alleen door het ego in een zelfgeschapen afgescheiden universum leeft.
Het feit is dat je met alles en iedereen verbonden bent. Zie de schoonheid en de glorie van je eigen zijn en je zult hem in iedere situatie onder elke omstandigheid herkennen en erkennen in de ander.
Eef Lamers 21.9.2012