Achter de wolken…
Vanuit schaarse momenten ervaren we heel af en toe de schoonheid en de onvoorwaardelijkheid van de andere dementie. Even zijn we totaal verbonden of liever gezegd even ervaren we de totale verbondenheid en ook de totale vrijheid van wat een leven eigenlijk is. We zijn vrij en ongebonden vrij om te ervaren wat er op dit moment is, wat er te ervaren is.
Helaas is deze openheid, dit licht, deze stralende verbinding voor ons gevoel maar even.
Net als dat de zon versluierd raakt achter de wolken, zo ervaren wij dit licht deze sprankelende aanwezigheid slechts als tijdelijk.
Echter onze waarneming is verstoord vertroebeld, het licht, de stralende aanwezigheid van jou zijn, jouw goddelijke ik is er altijd. Ze wordt slechts verhuld, overschaduwd door het ego. De tijdelijke constructie in dit menselijk bestaan. We raken verstrikt in de wereld van het denken. Nooit zien we meer dat wat er werkelijk is, maar steeds bekijken we de dingen zoals ze zouden moeten zijn.
Deze manier van zien, door de bril van het verleden, door de bril van je verhaal, je verdriet geeft geen werkelijk beeld van de schoonheid van de wereld waarin wij leven. Geen werkelijk beeld van de totale verbondenheid van alles wat is. We zien de dingen en de gebeurtenissen om ons heen gefragmenteerd. We zien dat wat we willen zien of wat we kunnen zien en daar hebben we dan weer een oordeel over.
Wat zou het heerlijk zijn om alles wat zich op een dag aandient, oordeelloos en onbevooroordeeld te kunnen ervaren. Alles ervaren tot in de diepte van dat wat het is. Dat in plaats van te ervaren dat wat er nu is eigenlijk anders zou moeten zijn. In alles kun je de schoonheid en het goddelijke erkennen als je maar in staat zou zijn de samenhang en het grotere geheel waar te nemen. We nemen de dingen echter altijd vanuit het beperkte perspectief van ons mens zijn waar. We zien dus alleen maar een zeer klein gedeelte van wat er werkelijk is. We ervaren slechts een deel van het grote geheel.
Hoe moeilijk de omstandigheden soms ook lijken, hoe zwaar een last ook lijkt te zijn, na enige tijd als je in staat bent het van een afstand te bekijken, niet meer als onderdeel van het verhaal, maar als de toeschouwer, dan zien we wat de gebeurtenis heeft opgeleverd. Wat het je uiteindelijk heeft gebracht. Het heeft je verder geholpen op de ontdekkingstocht “wie ben ik nu eigenlijk”, “wat is mijn doel of mijn betekenis in dit leven”.
Hoe moeilijk ook het levert je altijd iets op. De omstandigheden zorgen dat je inzicht krijgt of bepaalde kwaliteiten ontwikkeld waarmee je in de toekomst, op positieve wijze een bijdrage kunt leveren aan dit prachtige leven dat wij leiden om na vele levens en vele omzwervingen erachter te komen wie en wat je werkelijk bent.
Jij bent GOD in een menselijke gedaante, in een menselijke ervaring.
Dus verzet je niet tegen wat er in je leven voorbij komt, maar wees er van overtuigd dat het de bedoeling is en dat het je verder helpt al kun je dat in het huidige moment soms of vaak niet herkennen.
Het eeuwige schenkt zichzelf het tijdelijke om zichzelf eeuwig te kunnen kennen.
Eef Lamers 20.3.2012